بزن به جاده

چندسالی بود که از دوستام میشنیدم مسیر خلخال به اسالم خیلی زیباست. قبلا به جاده اسالم به خلخال سفر کرده بودم، اما مسیر کوهپیمایی حتما تجربه خوشایندتریه. این شد که با چهارتا دیگه از دوستام با اتوبوس رفتیم سمت اردبیل. بین راه پیاده شدیم و با یه مینی بوس رفتیم سمت خلخال. شب رو در یکی از ویلاهای محلی نزدیک شهر خلخال به سر بردیم. امکاناتش خوب بود، سرویس بهداشتی، حمام و آب گرم این امکانات تو طبیعت یعنی هتل 5 ستاره. شب زود خوابیدیم، فردا 9 ساعت پیاده روی داشتیم. صبح زود رفتیم تو مسیر پاکوب، خیلی از روستا دور نشده بودیم که یه گله گراز دیدم که سریع از ما دور شدند. مسیر بی نظیر بود، پر از گل‎های آلاله، فراموشم نکن و سنبل وحشی. یک عقاب طلایی هم دیدیم. حدود غروب رسیدیم به یه روستا. از قبل یه کلبه هماهنگ کرده بودیم. کلبه کوچیک بود، فقط اندازه خوابیدن و استراحت کردن 6 نفر کنار هم جا داشت و سرویس بهداشتی 50 متر دورتر بود. امکانات برای استراحت ما کافی بود. زود خوابیدیم تا صبح سریع راه بیافتیم. صدای گاو و مرغ و خروس و سگ های گله بیدارمون کرد. صبح رو با سرشیر و عسل محلی و نون داغ شروع کردیم و آماده پیاده روی شدیم. بین راه تو جنگل کلی درختای جور واجور دیدیم، از راش و ممرز گرفته تا افرا. شب رسیدیم به یه روستا دوش گرفتیم املت گوجه خوردیم و استراحت کردیم. صبح روز بعد با نیسان رفتیم تا اسالم و بعد از خوردن مرغ لونگی تو یکی از رستورانها سوار اتوبوس شدیم و به سمت خونه حرکت کردیم.

سفر به گردنه حیران برای من تکراری شده، اما این بار که به اردبیل و گردنه حیران رفتم، با یک کشف جدید آشنا شدم. این رو بگم که تا حالا تو مسیر جاده توقف نکرده بودیم. این بار یک جا توقف کردیم برای استراحت، من داشتم از منظره گردنه لذت می‎بردم که دیدم داداشم داره تند تند یه چیزی شبیه سوپ جو می‎خوره. بهم گفت بیا آش بخور، گفتم این چه آشیه که سفیده، گفت آش دوغ. گفتم آخه آش دوغ هم شد آش بیا از منظره لذت ببر. داداشم یه پوزخند زد و گفت گردنه حیرانه و آش دوغش، بیا آش بخور و منظره رو تماشا کن ببین چه کیفی می‎کنی. این شد که بعد تجربه این حس قشنگ، هر دفعه میریم گردنه حیران یه قابلمه آش دوغ می‎خریم و تو بالکن ویلایی که می‎گیریم با عزیز و آقا جون و مامان بابا یه دل سیر آش دوغ می‎خوریم و از منظره لذت می‎بریم. این رو هم بگم، حتما تو آش دوغتون سس سیر مخصوصش رو فراون بریزید.

چهارشنبه بود، از سرکار با دوست‎ها رفتیم یه کافه تا خستگی روز رو از تنمون بیرون کنیم. یکی از بچه‎ها گفت پایه‎اید فردا بریم کندلوس و جمعه برگردیم؟ من که همیشه موافق سفرم، به خصوص وقتی قرار باشه جاده چالوس رو زندگی کنم. از بچه‎هایی که اون شب بودن، فقط من و آرمین و شایان و سهراب قرار گذاشتیم بریم کندلوس. تعداد نفرات بهینه بود، آخه اینجوری هم می‎شه با یک ماشین سفرو انجام داد، هم هزینه‎های هر نفر بهینه میشه. خلاصه بگم (چهار نفر عدد طلایی برای سفر کردن). خلاصه صبح رفتیم تو جاده چالوس، کنار سد کرج سهراب برامون نیمرو درست کرد. با اینکه یکم نزدیک سد شلوغ بود، باز هم صبحانه چسبید. گفتیم ناهار رو تو کندلوس می‎خوریم. اما جاتون خالی، مگه میشه از جیگرای سیاه بیشه گذشت؟ یه ته بندی تو سیاه بیشه کردیم و باقی جاده رو نم نم رفتیم تا رسیدیم به دو راهی کندلوس. دفعه اول بود اونجا می‎رفتم، رنگ خاک و درختها با باقی مسیر جاده متفاوت بود، خلاصه حدود ساعت 2 ظهر رسیدیم کندلوس. از موزه کندلوس بازدید کردیم و یه چرخی تو روستا زدیم. هوا عالی بود، دیگه وقتش بود تو بالکن خونه‎ایی که گرفته بودیم استراحت کنیم. جاتون خالی شام جوج زدیم بر بدن. فردا صبحش بعد از خوردن صبحانه، یکم پیاده روی کردیم و ساعت 12 راه افتادیم به سمت تهران.